Cyfrowa sieć wiedzy może poszerzyć kulturę wolności i solidarności.

Platformy samoregulacji usług publicznych
 
Wraz z rozwojem narzędzi do interaktywnej diagnostyki, światowe korporacje będą próbowały przełamywać kolejne granice naszych prywatności. Przyśpieszając dzięki urządzeniom Internetu Rzeczy, oparty na postmodernizmie kulturowym i neoliberalizmie ekonomicznym, proces redukowania naszego człowieczeństwa do produktywności i konsumeryzmu. Proces, w którym komercyjny rozwój wiedzy organizowany w logice ekonomii pragnień, ma nas wprowadzić do cywilizacji segmentacji, segregacji i sterowania.
 
Nazywanej też cywilizacją śmierci.
 
Szansą na zatrzymanie w Polsce tego procesu, jest oparcie ustrojów polityk społecznych i usług publicznych na zasadzie solidarnego rozwoju wiedzy, odpowiednio do wskazań ekonomii potrzeb. Co wymagać będzie przyjęcia narodowych strategii zmian modeli ustrojów polityk społecznych i usług publicznych. Wymaga uznania solidarności międzypokoleniowej za podstawę wychowania do podejmowania pracy dobroczynnej dla gospodarowania w sieci wiedzy. Uznania solidarnego rozwoju wiedzy za cel nowego wymiaru ustroju życia publicznego: narodowej samorządności edukacyjnej.
 
Jednej z innowacji demokracji po Gutenbergu.
 
 
Rys. 1. Platformy samoregulacji dla usług publicznych. Opracowanie własne Andrzej Madej.
 
Nowe modele polityk społecznych i usług publicznych korzystających z cyfrowych platform samoregulacji, wymagają wsparcia państwa. Na rysunku nr 1 wsparcie to obejmuje humanizację dwóch kluczowych obszarów zaspakajania potrzeb: uczenia i leczenia. W obu obszarach usług publicznych cyfrowe technologie powinny wspierać zarówno aktywności ludzi, co powinny zapewniać cyfrowe platformy osobowej samoregulacji (Internetu Ludzi), jak i aktywności maszyn, co powinny zapewniać cyfrowe platformy automatycznej samoregulacji (Internetu Rzeczy).
 
Dopiero uregulowanie nowego obszaru usług publicznych w formie ustroju solidarnego rozwoju wiedzy opartego na narodowej samorządności edukacyjnej, pozwoli nam wykorzystać szanse powiększania obecnego systematycznego czasu podejmowania aktywności (czas chronos) o nowy spontaniczny czas podejmowania aktywności (czas kairos) oraz szanse powiększania obecnej przestrzeni bezpośredniej interaktywności aktywności (przestrzeń lokalna) o nową przestrzeń cyfrowej interaktywności aktywności (przestrzeń multilokalna), dla wzbogacenia kultury narodowej wszystkich wymiarów naszej wolności i solidarności.
 
 
Funkcje platform samoregulacji
 
Aby cyfrowe platformy wspomagały dostawców elektronicznych usługi w zaspakajaniu potrzeb ich dwa podstawowe typy platform realizować powinny układ sześciu funkcji. Ich ukłąd przedstawiony jest na rysunku 2, gdzie pomarańczowym kolorem oznaczone są funkcje cyfrowych platform integrujących mechanizmy samoregulacji wykorzystujące dla optymalizacji procesów ludzkie zmysły i instytucje samorządności (Internet Ludzi). Popielatym kolorem oznaczone są funkcje cyfrowych platform integrujących mechanizmy samoregulacji wykorzystujące dla optymalizacji procesów elektroniczne receptory i cyfrowe algorytmy (Internet Rzeczy).
 
Czyli przedstawione są dwie grupy technologii świadczenia usług publicznych, które wykorzystują zdolność systemów do automatycznej samoregulacji procesów dzięki międzyludzkiej solidarności (samorządność) oraz dzięki sztucznej inteligencji (homeostaza).
 
 
Rys. 2. Funkcje platform samoregulacji. Opracowanie własne Andrzej Madej.
 
Zaspakajanie konkretnych potrzeb z wykorzystaniem technologii cyfrowej platformy samoregulacji jest powiązane w usługę publiczną, wykorzystującą Internet lub inną sieć cyfrowej komunikacji. Wprowadzenie pojęcia „platforma samoregulacji” dla opisu funkcji dostarczanych przez usługodawców z wykorzystaniem cyfrowych technologii, pozwala na odróżnienie tych które wykorzystują w procesach decyzyjnych jedynie urządzenia sztucznej inteligencji (Internet Rzeczy) od tych które przewidują również udział decyzyjny ludzi (Internet Ludzi).

Platforma samoregulacji to technologia cyfrowo zintegrowanego wsparcia wykonywania usługi publicznej, obejmująca funkcje recepcyjne wykonywane przez ludzi lub elektroniczne rejestratory, funkcje internetowego przesyłania, przetwarzania i gromadzenia danych oraz funkcje samoregulowania i koordynacji efektywności wykonywane na zasadzie społecznościowej samorządności lub cyfrowych algorytmów.
 
Internet Ludzi to zespół platform samoregulacji usług publicznych, obejmujących funkcje recepcji rzeczywistości wykonywane z udziałem osób fizycznych, internetowe funkcje przesyłania, przetwarzania i gromadzenia danych oraz funkcje samoregulacji i koordynacji wykonywane z udziałem instytucji samorządności wspólnotowej.
Internet Rzeczy to zespół platform samoregulacji usług publicznych, obejmujących funkcje recepcyjne wykonywane przez elektroniczne czujniki, internetowe funkcje przesyłania, przetwarzania i gromadzenia danych oraz funkcje samoregulacji wykonywane przez urządzenia sztucznej inteligencji z oraz funkcje koordynacji wykonywane z udziałem osób zarządzających.
 
 
Zintegrowanie strategii zmian
 
Należy się obawiać, że bez subsydiarnego wsparcia państwa dla solidarności międzypokoleniowej, wprowadzenie cyfrowych innowacji może przekształcić ustrój usług publicznych w system cyber-zniewolenia. Dla zatrzymania tego procesu, nie wystarcza oparcie strategii humanizacja uczenia i humanizacji leczenia na potencjałach solidarności rodzin. Koniecznym jest jeszcze zintegrowanie rozwoju Polski, strategią narodowej samorządności edukacyjnej elit. Wprowadzenia nowego wymiaru solidarnego rozwoju wiedzy, do ustroju demokratycznego uczestnictwa obywateli w sprawach Rzeczpospolitej.
 
 
 Rys. 3. Integracja poprzez Narodową samorządność edukacyjną. Opracowanie własne Andrzej Madej.
 
 1. UCZENIE Warunkiem powszechnego i sprawiedliwego wykorzystania nowoczesnych narzędzi i technologii w edukacji, jest zmiana modelu uczenia. Model uczenia skupionego na nauczycielu, nie odpowiada dynamice kultury poznania otwartych zasobów wiedzy. Skupienie edukacji na uczniu, wymaga wykorzystania potencjałów solidarności międzypokoleniowej, oparciem ustroju powszechnej edukacji na zasadzie samokształcenia w rodzinie. https://si.neon24.org/post/145993,humanizacja-edukacji
 
 2. LECZENIE Warunkiem powszechnego i sprawiedliwego wykorzystania nowoczesnych narzędzi i technologii w medycynie, jest zmiana modelu leczenia. Model leczenia skupionego na lekarzu, nie odpowiada dynamice kultury zdrowia cyfrowej diagnostyki. Skupienie leczenia na pacjencie, wymaga wykorzystania potencjałów solidarności międzypokoleniowej, oparciem ustroju zdrowia publicznego na zasadzie samopomocy zdrowia. https://si.neon24.org/post/149529,strategia-cyfrowej-humanizacji-systemu-ochrony-zdrowia
 
3. SOLIDARNY ROZWÓJ WIEDZY Warunkiem powszechnego i sprawiedliwego wykorzystania nowoczesnych narzędzi w życiu publicznym, jest zmiana modelu samorządności. Model samorządności skupiony na terytorium, nie odpowiada dynamice kultury politycznej horyzontalnej komunikacji. Skupienie samorządności na wspólnych wartościach, wymaga wykorzystania potencjałów solidarności trzeciego pokolenia, dla powiększania cyfrowych zasobów bogactwa narodowego oraz dla społecznej autoryzacji obywatelskiej tożsamości na zasadzie narodowej samorządności edukacyjnej nestorów.
 
Można oczekiwać, że praktyczną inspiracją dla zintegrowania zagadnień ekonomicznych, pedagogicznych, medycznych, informatycznych i politycznych w debacie o nowych pojęciach, standardach i instytucjach infrastruktury społecznej gospodarki rynkowej, będzie proces organizacji gminnych centrów usług społecznych, opisanych w ustawie z 19 lipca 2019 roku.
 
 
Nowe instytucje lokalnej infrastruktury kultury narodowej
 
Przyjmując za św. Janem Pawłem II, że kulturą jest wszystko co pomaga człowiekowi być z drugim człowiekiem, należy się spodziewać wprowadzania cyfrowych technologii dla współpracy przy rozwijania tych relacji. Nowe zadania publiczne wykorzystujące cyfrowe technologie dla zaspakajania potrzeb lub dla powiększania zasobów bogactwa narodowego, wymagać będą nowych instytucji i elektronicznych usług publicznych.
 
1. GROMADZKIE REPOZYTORIA PAMIĘCI Cyfrowe rejestrowanie i opisywanie rzeczywistości, powiększając zasoby domowych bibliotek pamięci tworzy ogromne zasoby możliwe dla wspólnotowego upowszechniania wiedzy z wykorzystaniem instytucji publicznego repozytowania treści. Dla ochrony wolności twórczej autorów tych publikacji, instytucje publicznego repozytowania powinny być obsługiwane przez instytucje społecznej autoryzacji treści wspólnot samorządowych służące solidarnemu rozwojowi wiedzy.
 
2. KLUBY ROZWOJU POLSKI Największym potencjałem dobroczynności dla solidarnego rozwoju wiedzy dysponują osoby starsze, które zakończyły okres swojej rywalizacji zawodowej. Nowe instytucje samorządności edukacyjnej nestorów mogą korzystać zarówno ze specjalistycznych instytucji utworzonych dla trzeciego pokolenia takich jak Uniwersytety Trzeciego Wieku, Centra Aktywności Seniorów czy Gminne Rady Seniorów jak i dostępnych dla każdego modernizowanych instytucji kultury narodowej jak archiwa narodowej, biblioteki publiczne, domy kultury, kluby sportowe, muzea, szkoły (kolejność alfabetyczna).
 
3. BIBLIOTEKI WIRTUALNYCH PODRĘCZNIKÓW Rozwój solidarnego rozwój wiedzy w formie samokształcenia w rodzinie wymaga wprowadzania nowych metod pedagogicznych i nowych pomocy edukacyjnych. Dla ułatwiania synergii pomiędzy szkolnymi i pozaszkolnymi programami edukacyjnymi, system bibliotek publicznych wymaga wprowadzenia nowych zadań publicznych.
 
 
 Rys. 4. Lokalna infrastruktura kultury narodowej. Opracowanie własne Andrzej Madej.
 
Oczekiwanym potencjałem dla działalność wszystkich trzech powyższych nowych instytucji jest poczucie solidarności międzypokoleniowej.
 
Dlatego należy przewidywać, że wraz z elektronizacją usług publicznych rosnąć będzie znaczenie instytucji wsparcia trzeciego pokolenia. Bezpośrednimi przyczynami tego procesu będzie z jednej strony szansa wykorzystywanie efektywności cyfrowych technologii dla wolności i solidarności , a z drugiej strony widoczny w przemianach demograficznymi kryzys rodziny cywilizacji łacińskiej.