Sprawiedliwe etycznie i efektywne gospodarczo wykorzystanie nowoczesnych technologii wymaga wsparcia państwa dla samokształcenia w rodzinach kompetencji pracy solidarnej. Ekonomika kapitału tego nie ogarnie.

 

Zmierzch rynków

Od wieków korzystamy z pieniężnych ocen efektywności gospodarowania. Z czasem do producentów i konsumentów dołączyli oszczędzający, by poprzez innowacje sektora rolnego, przemysłowego i usługowego zwiększać oferty i potrzeby. Jednak XX wieczna globalna integracja rynków i koncentracja oszczędności, dała zarządzającym finansami taką przewagę nad realną przedsiębiorczością, że rynki wytraciły efektywność ocen rozwoju podmiotów gospodarczych. A ekonomika kapitału zaczęła służyć instrumentom lichwy międzypokoleniowej.

Szanse nowoczesności  
Współczesny rozwój cyfrowych technologii ochrony zdrowia i bezpieczeństwa bytowego, w powiązaniu ze starzeniem się społeczeństw, z jednej strony otwiera coraz więcej możliwości dostatniego bytu, z drugiej strony podnosi bariery materialne dla jego osiągnięcia. Nierównowagi w możliwościach finansowych będą coraz mocniej nakręcać spirale konfliktów interesów, zagrażając wprowadzeniem przez oligarchie finansowo – polityczne narzędzi centralnego sterowania naszymi potrzebami („cyberpastuchy”). Sposobem na ominięcie tej pułapki końca wolności, jest uzupełnianie deficytów finansowych samodzielnością pracy solidarnej i usprawnienie nadzoru nad finansami publicznymi nowymi instrumentami społecznej kontroli.
 
Samokształcenie w rodzinie
Przez wieki praca solidarna w gospodarstwie domowym, nie wymagała szkół i certyfikatów. Z czasem publiczny system szkolnictwa rozwinął specjalizacje oczekiwane przez technologie rewolucji rolnej i przemysłowej, rozrywając domową organikę powiązania wychowania i wykształcenia. Współczesna samodzielność pracy wykorzystującej nowoczesne technologie w gospodarstwie domowym, wymaga na powrót zintegrowania uczenia przez całe życie samokształceniem w rodzinie.
 
Autorytet
Zmobilizowanie wysiłku samokształcenia w rodzinie dla podejmowania trudu kompetencji dla samo-dzielności-pracy („pracodzielności”), wymaga mobilizacji siłą autorytetu. Autorytetu opartego na doświadczeniu, że ten wysiłek który wzbogaca życie naszej wspólnoty i nas samych wzbogaca. Że dla siebie robicie, co dla Polski robicie.
 
Ojcowizna
W tradycji Polskiej autorytet dla formowania pracodzielności integracją wychowania i wykształcenia, opierał się o międzypokoleniową Ojcowiznę. Przez tą instytucję, w której wyrażana była przez wieki w kulturach Europejskich narodów, grecka refleksja o znaczeniu nestora w roztropnej trosce o dobrostan gospodarstwa domowego. Ubocznym skutkiem zachodzących zmian technologicznych i centralizacji zarządzania własnością gospodarczą, jest trwające od kilku pokoleń zmniejszanie się znaczenia Ojcowizny dla integracji wolności, własności i solidarności.
 
Mentor
Właściwe dla dynamiki gospodarki opartej na wiedzy rozwarstwienie przedsiębiorczości na mikro i giga instytucje nie potrzebuje już Ojcowizny ani dla akumulacji oszczędności ani dla rozwijania kwalifikacji do rynkowej rywalizacji. Ale kluczowy dla wzrostu dobrostanu społecznego pierwszy, dobroczynny sektor gospodarki potrzebuje coraz więcej pracodzieności, obyczajów, kompetencji i pracy solidarnej. Do mobilizowania trudu takiej edukacji przez całe życie, potrzebuje domowych mentorów jako przewodników opartych na autorytecie.
 
Edukacja do starości
Obserwacja procesów rozwoju tej roli i tego obyczaju w Polsce, jest pierwszym zadaniem wskaźnika Solidarny rozwój wiedzy. Dla oceny miar ogólnopolskiego poziomu samokształcenia w rodzinie, przyjmujemy hipotezę o korzystaniu przez uczestników takiej formy edukacji przez całe życie z Internetu. Zakładamy, że bariery techniczne i intelektualne dostępu do tej  nieograniczonej kopalni wiedzy, będą przełamywane przez polityki społeczne edukacji do starości. 
 
 
  
Polskie pytania
  
Czy Polscy informatycy pomogą uczonym w tworzeniu cyfrowej infrastruktury społecznej gospodarki rynkowej przyjaznej dla sektora dobroczynności ?
 
Czy Polskie Państwo stanie się prekursorem nowoczesnych instrumentów finansów publicznych, uławiających administracji publicznej subsydiarne wspieranie solidarności ?
 
Czy praktyka nowych postaw, standardów, kwalifikacji, ról, instrumentów i instytucji finansów publicznych, uformuje Polski nurt roztropnej i dobroczynnej troski nad rozporządzaniem zasobami materialnymi, zasługujący na nazwę ekonomii ?