Jeżeli nie zatrzymamy trwającego od kilkunastu pokoleń procesu ograniczania odpowiedzialności rodziców za wychowanie dzieci, nowoczesne technologie obedrą nas z wolności.
ZATRZYMAMY
Przekonanie to wyraziłem pięć lat temu w tekście Z odsieczą dla Brukseli, rozpoczynającym poszukiwania sojuszników do ruchu egzekucji praw oświatowych.
Długo dochodziłem do, najbardziej pomocniczej samokształceniu w rodzinie, pracy dobroczynnej dziadków. Przedstawiłem ją dopiero przed miesiącem, w tekście Seniorzy na fali cyfrowej rewolucji. Jest tam wykres Użyteczności nowoczesnych technologii, z Punktem krytycznym samodzielności i rolą seniorów dla jego pokonania. Rolą przedstawioną jako kluczowy potencjał sprawiedliwego rozwoju, w tekście Społeczna odpowiedzialność seniorów w ochronie zdrowia.
To zasób językowym mojego wystąpienia na Międzynarodowej Konferencji W trosce o seniorów naszych miast, zorganizowanej przez Urząd Miasta Krakowa.
Wystąpienia, zapraszającego miasta partnerskie Krakowa, do porównania udziału seniorów w rozwoju sportowym młodzieży.
" INICJATYWA a[1]
badań ankietowych, opartych jest na przekonaniu, że ważniejsza od troski " ... o seniorów naszych miast" jest troska "... seniorów o nasze miasta".
Takie przestawienie seniorów z przedmiotu na podmiot troski, wynika z ekonomicznej oceny głębokich konsekwencji zmian demograficznych dla kultury.
Wynika ze znaczenia zmian demograficznych i potrzeb humanizmu, dla stylu naszego życia i śmierci.
1. Solidarność międzypokoleniowa w nowym stylu życia.
Uważam, że jeżeli
jedyną polityczną reakcją na starzenie się Europejskiego społeczeństwa, będzie segmentacja, polegająca na tworzeniu opiekuńczych enklaw, takich jak ekonomia trzeciego wieku, czy edukacja trzeciego wieku,
to rosnące koszty usług społecznych,
wynikające z rozwoju technologicznego i roszczeniowych aspiracji,
prowadzić będą początkowo do kulturowej a potem ustrojowej, akceptacji dla fizycznego wykluczania.
Dlatego, jeżeli polityka tworzenia opiekuńczych enklaw dla seniorów, nie będzie równoważona polityką wsparcia więzi międzypokoleniowych, doprowadzi do uznania eutanazji, jako sposobu ograniczania deficytów.
Stawiam tak ostrą tezę na spotkaniu w sprawie dialogu pomiędzy pokoleniami seniorów i młodzieży, czyli dialogu pomiędzy tymi, którzy żyją w świecie swojego doświadczenia a tymi którzy żyją w świecie swojej przyszłości, w głębokim przekonaniu, że tylko, oparte na właściwym rozpoznaniu cywilizacyjnych uwarunkowań rozwoju społeczeństwa sieci wiedzy, dobre określenie nowych form solidarnej roli seniorów, pozwali na utrzymanie humanistycznych relacji międzypokoleniowych.
2. Tradycja dla humanizmu
Od kiedy miesiąc temu otrzymałem od pani Anny Okońskiej-Walkowicz zaproszenie na to spotkanie, napisałem pięć artykułów wskazujących cyfrowe szanse i zagrożenia dla humanizmu. Pierwszy z nich ma tytuł "Seniorzy pionierami nowoczesności" piąty "Społeczna odpowiedzialność seniorów" [2].
Artykuły nie były pisane dla zarobku, nie były też formą zabijania wolnego czasu.
Moją autorską motywacją, było ukazanie napięcia pomiędzy ponadkulturową presją redukowania naszego życia do produktywności i konsumeryzmu a narodową tradycją odpowiedzialnego integrowania doświadczenia i przyszłości. Tradycją, która z uwagi na swój duchowy wymiar, nie mieści się w zakresie refleksji ideologów kapitału społecznego.
3. Kursy kompetencji społecznej dobroczynnego wykorzystania nowoczesnych technologii
Rozpoznania te są owocem moich wieloletnich praktycznych obserwacji przemian zachodzących w gospodarce, ale teksty powstawały konkretnie teraz, przy okazji i dzięki rozmowom o kursach dla senioralnego wsparcia rodziców w domowym wychowaniu (nazwa: Kurs kultury poznania dla kultury solidarności”).
Kursach, które ukazywać powinny użyteczne sposoby wykorzystania nowoczesnych technologii dla pracy dobroczynnej i w kulturze fizycznej i w kulturze obywatelskiej. Użyteczne, choć przecież my tutaj w Krakowie, nie mamy jeszcze wielu doświadczeń ani w telemedycynie, ani w cyfrowej demokracji.
Zatem kursy dla osób ciekawych wyzwań nowoczesności.
4. Szacowane gotowości do pracy dobroczynnej.
Aby kursy dobrze służyły "... trosce seniorów o nasze miasta", co skupiam na "... trosce seniorów o domowe wychowanie młodzieży", należy rozważyć jakie jest zainteresowanie dla przyjmowaniem tej troski, dla przyjmowania trudu tej odpowiedzialności. Czyli, należy przewidzieć, jaki procent mieszkańców jest gotowy do przyjęcia na swoje sumienia i barki obowiązku pracy dobroczynnej.
A tu słyszę bardzo różne szacunki.
Gdzieś tak pomiędzy 3 % a 30 %.
Dużo to czy mało ?
I trudno zbadać i trudno skomentować.
No ale, bez jakichś wyjściowych założeń, nie dało by się też sformułować oczekiwanych efektów polityk społecznych, czy zadań publicznych. Zatem bez przeprowadzenia badań, władze Miasta naraziłyby się na zarzut pochopności w angażowaniu publicznych środków. Na zarzut niegospodarności.
5. Badania w sieci wiedzy miast – metropolii.
Stąd konieczność rozpoczęcia od Badań ankietowych i pomysł wykorzystania dla ich organizacji kontaktów pomiędzy Miastami – Metropoliami. Z których każde ma swoje ustrojowe powody dla wsparcia integracji międzypokoleniowej, profilaktyki medycznej, upowszechniania sportu. Ma też dość potencjałów, dla wsparcia samokształcenia w rodzinie, jako najefektywniejszej formy edukacji przez całe życie.
Chcemy, by badania skupiły się na senioralnym zaangażowaniu w działania nauczycieli i trenerów dla sportowego rozwoju młodzieży. To zawężenie wynika z projektowanego zakresu Kursu, w którym punktem wyjścia dla kultury solidarności będzie kultura fizyczna. Badania chcemy przeprowadzić w formie ankietowych wywiadów w szkołach podstawowych, klubach sportowych, muzeach, domach kultury. Czyli w tych instytucjach, w których można spotkać potencjalnych zainteresowanych udziałem w Kursach.
Przewidujemy, że formularze ankiet i plan badań będą opracowane do końca listopada.
6. Zaproszenie do współpracy.
Celem mojego wystąpienia, kierowanego do uczestników warsztatów organizowanych przez Prezydenta Miasta Krakowa, jest wprowadzenie pomysłu Badań ankietowych do listy przedsięwzięć Miast – Metropolii, podejmowanych dla porównywania praktyk miejskich polityk senioralnych. Uważam, że próba zorganizowania takich badań w formule uniwersyteckiej, z finansowaniem krajowym lub zagranicznym, wydłużyłaby okres przygotowań o wiele miesięcy, albo i lat.
Tymczasem, ponieważ potrzeby wykorzystania potencjałów seniorów dla edukacji młodzieży, występują w każdym z naszych miast, stąd możliwie szybkie uzyskanie efektów badań porównawczych, powinno być wykonane bez zbędnej zwłoki.
Oprócz woli współpracy, realizacja pomysłu wymaga decyzji władz Miasta Kraków o wsparciu metodycznym i finansowym społecznych inicjatorów oraz o koordynacji współpracy. Do oszacowania zakresu tego wsparcia, przydatnym byłoby pozyskanie wstępnych deklaracji zainteresowania udziałem w porównawczych Badaniach ankietowych.
Zatem proszę osoby zainteresowane o kontakt przed 15 listopada przez: biuro@ars-medica.pl lub mój prywatny adres."
[1] Tekst prezentowany na Międzynarodowej konferencji ”W trosce o seniorów naszych miast”, w warsztacie „Dialog”, Kraków 8 listopada 2016.
http://si.neon24.org/post/134219,pionierzy-spolecznej-gospodarki-
http://si.neon24.org/post/134371,klarowanie-
http://si.neon24.org/post/134682,seniorzy-na-fali-cyfrowej-rewolucji
http://si.neon24.org/post/134794,spoleczna-odpowiedzialnosc-seniorow-w-promocji-zdrowia
Społeczeństwo inwestorów
Od urodzenia praktyk przedsiębiorczości.